Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Prioris generis est docilitas, memoria; Duo Reges: constructio interrete. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;
Torquatus, is qui consul cum Cn.
Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Recte, inquit, intellegis.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Que Manilium, ab iisque M.
Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere.

Bork: Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Tuum credibile?: In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Bork: Quid est enim aliud esse versutum?
Non semper, inquam;: Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Bork: Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?
Bork: Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Ne tu, inquam, Cato, verbis illustribus et id, quod vis,
declarantibus! itaque mihi videris Latine docere
philosophiam et ei quasi civitatem dare.

Sed haec nihil sane ad rem;

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Erit enim mecum, si tecum erit. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Non est igitur voluptas bonum.

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Sed ego in hoc resisto;